PREGO DE OLIVER
PREGO DE OLIVER, MANUEL
(
1915 - )
En Ourense naceu Manuel Prego de Oliver o 19 de abril de 1915, e nesa cidade habería de morrer outro abril de 1986.
A súa vocación pola arte é temperá, aínda que non poida dedicarse a ela profesionalmente senón bastantes anos máis tarde. O inquedo rapaz, dunha familia que dará intelectuais e xornalistas, exerce como mestre na aldea de San Mamede de Urros, en 1933, cando ten só dezaoito anos. A guerra civil trunca a súa dedicación, posto que se ve relegado do maxisterio ó remata-la contenda cando xa depende del unha familia. Así, a pintura, que é a súa vocación, ha de constituí-lo seu medio de vida.
Realiza a súa primeira exposición en Madrid en 1941. Despois faino en Barcelona, Bilbao, Salamanca, onde pinta murais en restaurantes. En Galicia mostra a súa obra en Vigo, onde encontra apoio do notario Alberto Casal, o seu protector, e realiza numerosos retratos, de excelente pintura, de antigos presidentes da Cámara de Comercio e dous murais, un do traballo no campo e outro no mar, para a Estación Marítima, a finais da década dos cincuenta, ámbolos dous obras mestras da súa angueira plástica. Expón tamén en Ourense e na Coruña.
Debuxos de Prego aparecen con frecuencia en publicacións de Madrid. A súa firma faise habitual nos dominicais do ABC.
A grande mostra da súa vida realízaa en París, en 1981, no Palacio da Unesco, despois trasladada a Barcelona, ó palacio de Pedralbes, ó Centro Cultural Caixavigo, en 1984, e á súa cidade natal en 1985.
Prego é un lector infatigable, un discutidor razoante, de sibilina dialéctica. A súa figura miúda e enxoita está en todas partes. A súa presencia nos veráns de Baiona faise proverbial, en tertulia con Torrente Ballester, Carlos Casares e mailo xornalista Iglesias Viqueira. Alí, na cafetería Monterrey, lémbrano cunha placa no lugar onde a xuntanza se efectuaba cada mañá estival.
A súa obra está en tódolos museos de Galicia e mais en importantes institucionais e privadas.
Prego amaba o humilde, do que dá constante referencia na súa pintura. Gustábanlle os rapaces, os vellos, os mendigos; os cabalos, os cans, as flores do campo, as dornas e as praias desertas. Debuxante moi seguro, con trazo nervioso e efectista, manchaba con precisión, cun empaste groso e calibrado. A pintura é olorosa, intimista, lírica. Algunhas veces a ironía, e sempre a tenrura, presiden o espírito das súas figuras, como abosquexadas e con tanta vitalidade. Deixou unha ampla obra con xéneros moi concretos: bodegón, paisaxe, nu feminino, nenos, vellos, mendigos, peixes. Podería falarse de series, tal é a insistencia dun mesmo motivo ó longo da súa vida.
-García Iglesias, José Manuel: Manuel Prego. Su obra.
A Coruña, Fundación Barrié de la Maza, 1989.
-Chamoso Lamas, Manuel: «Arte», en Galicia.
Barcelona, 1976. Edit. Noguer.
-Campoy, A. M.: Diccionario crítico del Arte español contemporáneo.
Madrid, Ibérico Europea de Edic. 1973.
-VV. AA.: Prego.
Ourense, Diputación Provincial, 1985.
-Ilarri Gimeno, Angel: Catálogo do Pazo Museo «Quiñones de León».
Vigo, Concello, 1978.
-Pablos, Francisco: Plástica gallega.
Vigo, Caixavigo, 1981.
-Pablos, Francisco: Colección Adriano Marques de Magallanes.
Vigo, Concello, 1992.
-Mon, Fernando: Pintura contemporánea en Galicia.
A Coruña, Caixa Galicia, 1987.
-Areán, Carlos: 30 años de Arte español.
Madrid, Edic. Guadarrama, 1972.
