Comentarios
A obra descóbrese ante o espectador como unha visión idílica e, ó mesmo tempo, cotiá da paisaxe galega.
A sensación de profundidade espacial conséguese situando, nun primeiro plano sombreado, as esveltas árbores que rompen coa horizontalidade dunha composición clásica e actúan como pano da paisaxe de fondo que sorprende pola súa luminosidade.
A pincelada pequena, coidada e minuciosa, reproduce unha natureza verde e lírica. Do seu mestre, Muñoz Degrain, herda o emprego de gamas azuis e prateadas coas que a humidade atmosférica se fai tanxible. A suave gradación dos tons fríos é violentada polas delicadas impresións cálidas de laranxas e rosados que aledan a composición, rompen a férrea ditadura dos verdes e conseguen transmitir sensacións que van máis alá do visual.
